Commentaren bij ‘LOOKING BACK XXVI’

LOOKING BACK XXVI. 1/ As Long As We Last (Daniel NORGREN, cd Alabursy; 2017) 2/ Leaving (Sophie ZELMANI, cd Precious Burden; 1998) 3/ Behind Your Smile (David OLNEY & Anana KAYE, cd Whispers And Sighs; 2021) 4/ Alleen mijn Adem (RIET (Riet MUYLAERT), cd Aardbeien in Januari; 2020) 5/ How Long, How Long (Bill FAY, cd Countless Branches; 2020) 6/ Change (BIG THIEF, cd Dragon New Warm Mountain I Believe In You: 2022) 7/ This Curving Track (Chris ECKMAN, cd Where The Spirit Rests; 2021) 8/ Break The Spell (Courtney Marie ANDREWS, cd Old Flowers; 2020) 9/ All I’ve Ever Known (BAHAMAS, cd Bahamas Is Afie; 2014) 10/ So Long (Sophie ZELMANI) 11/ Poortoun (Jackie LEVEN, cd The Peace Comes Dropping Slow; 1997) 12/ Hemellied (MANdolinMAN & ANSATZ DER MASCHINE (Mathijs BERTEL), cd Houtekiet: 2022) 13/ Baikonur (HT ROBERTS, cd Under The Weather: 2022) 14/ Everything You Know Melts Away Like Snow (Daniel NORGREN) 15/ Mister  Vermeer (David OLNEY, cd Dutchman’s Curve: 2010) 16/ Precious Burden (Sophie ZELMANI) 17/ Nog heel even (RIET) 18/ I’m In Asheville (John HIATT & THE JERRY DOUGLAS BAND, cd Leftover Feelings; 2021) (AL; 20 12 22)

De compilaties in de ‘LOOKING BACK never ending series’ maken gekke bokkesprongen. Door een aantal sprongen in de nummering is dit 26^e volume eigenlijk het… 28^e of 29^e. of zelfs 30^e (ik moet het dringend eens nakijken) In elk geval stond er al een tijd een ‘LB XXVI’ in de steigers, maar we namen onze tijd. Er kwam een stroomversnelling toen we te horen kregen dat iemand sessies in stressbestrijding gaf met behulp van fijne muziekjes. ‘Ken je Sophie Zelmani?’ Ja, natuurlijk kennen we die, en zelfs al heel lang. De Zweedse singer-songwriter gaat tegenwoordig wel door het leven als Sophie Edkvist, maar trok de belangstelling van de muziekfan in 1995 met de single ‘Always You’. In de jaren erna volgden we haar, want ze was een jaar of vijf lang ‘overal’. Haar eerste cd ‘Sophie Zelmani’ uit 1995 was hier in die tijd een mainstay.  

Na 2000 verloren we haar uit het oog, maar het blijkt dat ze actief bleef in de twee volgende decennia. Ze kreeg exposure, maar omdat ze erg schuchter was, trad ze nauwelijks op, wat haar exposure toch niet ten goede kwam. Via onze kennis kwam ze weer in ons muzikale leven. Tijd om haar tweede album ‘Precious Burden’ eens onder handen te nemen. Die bleek de tand des tijds meer dan doorstaan te hebben. We selecteerden drie songs die mogelijk het geplande ‘LB XXVI’ konden vervolledigen. Maar de sfeer van die songs kwam niet overeen met de rest van de verzameling. We stonden heel even perplex, maar namen daarna een ‘drastisch’ besluit, omdat we merkten dat we in de laatste maanden voor reguliere compilaties songs hadden ingebracht die het wél goed konden doen met de drie songs van Zelmani-Edkvist. Het lag voor de hand dat we de kersverse selectie rond die songs ‘LOOKING BACK XXVI’ zouden dopen (en de songs voor de eerst geplande cd zullen de kern uitmaken van de komende ‘LOOKING BACK XXVII’!)

Dat we snel na onze beslissing op zoektocht gingen in wat we verzameld hadden in de WMP, leidde tot een bijzonder snelle reeks herontdekkingen. Ouwe reisgezel Daniel Norgren bracht als eerste twee songs in die we in het verleden grijs draaiden, vooral de tweede dan, die de eindigheid van mensen en dingen belicht. Alle andere hadden we eveneens al gebuikt in min of meer recente (voor LB standards toch, want die songs gaan vaak zeer ver terug in de tijd) compilaties, op één na, nl. het instrumentale ‘Hemellied’ van MANdolinMAN & Ansatz Der Machsine (van die schitterende soundtrack bij het toneelstuk’ Houtekiet’ hadden we tevoren wel al ‘Rozenland’ gebezigd) We besparen u van welke compils de andere songs werden overgenomen. Dat heeft echt geen belang in deze nieuwe schikking van vertrouwde deunen.

Die keuze werd immers bepaald door de atmosfeer die ze genereren en die ligt in mekaars lijn, zonder als monotone eenheidsworst over te komen. Integendeel, ze hebben karakter, zowel muzikaal als qua zegging. Het verhaal van de jeugd van Jackie Leven in het door kans armoede geteisterde ‘Poortoun’, grijpt je naar de keel, onder meer en precies omdat muziek en inhoud zo diametraal verschillend zijn. David Olney geeft in gevoelige borstelstreken een rake en ronduit ontroerende analyse van het meesterlijke ‘Het Meisje met de Parel’ van Johannes Vermeer. Het zijn ondanks de verstilling gloeiende, boeiende getuigenissen van de liefde, of het tekort eraan, van het immense verdriet van de wereld, dat Publius Vergilius Maro zo trefzeker de ‘Lacrimae Rerum’ noemde, ‘De Tranen der Dingen’ (Aeneïs Boek I, vers 462)

Iets meer moeite hadden we met de volgorde van de songs. De uitdrukking ‘niet over één nacht ijs’ past hier echter niet, want we waren er op enkele uren toch uit. Maar U mag ervan op aan dat we daar zorg aan hebben besteed, want een zorgzame opeenvolging draagt wezenlijk bij aan de luisterervaring. (AL; 21 12 22)

Advertentie