Ht ROBERTS, Landlocked Sailor, dubbel cd/dubbel LP in eigen beheer.
Sinds Herman Temmerman The Headstarts inruilde voor een sololoopbaan en een eerste plaat onder eigen naam uitbracht, legde hij een onverdroten activiteit aan de dag. ‘Onder eigen naam’, daarmee bedoelen we Ht Roberts, voorheen vaak HT Roberts geschreven, artiestennaam die als een tweede huid aan hem kleeft. HT staat voor zijn initialen, Roberts verwijst naar zijn vader Robert. Sinds die ‘Following The Buffalo’ in 1997 zijn er op geregelde tijdstippen fraai uitgegeven platen gevolgd met akoestische gitaarmuziek ‘met wortels in de folk en de blues van over het water en met teksten met de voeten in de Vlaamse klei’, zoals hij het zelf zo treffend schrijft.
Die uit het leven en Umwelt gegrepen teksten in uitstekend Engels (de soms pijnlijke achillespees van veel Vlaamse singer-songwriters en bands) brengt hij met zijn typische schuurpapieren stem die met de jaren nog een grovere korrel kreeg. Zijn muziek straalt rust uit, maar bezit tegelijk een kracht, die ze onder meer haalt uit zijn kunde op de gitaar, de banjo en de mondharmonica en de authenticiteit van zijn benadering. Het aantal gastmuzikanten houdt hij doorgaans heel beperkt. Het zijn allemaal ouwe getrouwen: naast soul mate Bruno Deneckere, vinden we onder meer vaak snarenwonder Nils De Caster (viool, mandoline, gitaar, lap steel) en de fijne vocale harmonieën en piano van Sara De Smedt. Op deze cd heeft Ht wel iets meer plaats ingeruimd voor gastmusici, maar die kende hij doorgaans al langer.
Ht besteedt van oudsher veel zorg aan zijn songs. Na de loepzuivere blues plaat ‘Sunburst & Silk’ (hij heeft trouwens nog heel wat blues nummers achter de hand, genoeg voor meerdere platen) volgde ‘The Open Hum Of Things’ (2020), die eigenlijk met het daaropvolgende ‘Under The Weather’ (2022) een geheel vormt, zoals het art work van die cd’s suggereert. Sinds een half jaar is er de mooi uitgegeven dubbelaar ‘Landlocked Sailor’, die we door omstandigheden niet eerder bespraken, maar ze is tijdloos en gewoon te goed om er geen aandacht aan te besteden.
Tien plus negen songs (*) vormen samen een archetypische Ht plaat. Het staat niet centraal, maar Ht maakt van de gelegenheid gebruik om een hommage te brengen aan de songschrijvers van stand die hem beïnvloed hebben, een bijzonder fraaie lijst. Hij somt ze op, te beginnen bij Chip Taylor, een belangrijke bron van inspiratie, vooral, menen we te weten, met zijn ‘This Side Of The Big River’ (1975) We vinden onder meer ook Jesse Winchester, Gordon Lightfoot, Guy Clark, Gene Clark, Steve Earle, Nick Drake, Kate Wolf… De (allicht niet gans) volledige lijst vind je in de hoesinfo. Het gaat om verwerkte invloeden, maar soms zijn ze te merken, hoewel niet expliciet. Maar een zeldzame keer maken ze zelfs deel uit van de song.
Zo is ‘Ray Wylie’s Guitar’ een ode aan gitarist extraordinaire Ray Wylie Hubbard, en een gelegenheid om er een leuk verhaal aan vast te hangen. ’Old strings make the sweetest sound’ luidt de conclusie. ‘Townes & Tony Joe’ is dan weer een jeugdherinnering rond de platen van Townes Van Zandt en Tony Joe White. Dat relaas verraadt bovendien iets van hoe Ht ook nu nog is en reageert in bepaalde situaties. Dat persoonlijke element vind je bijna altijd in zijn songs, natuurlijk niet voldoende om een bio van Herman samen te stellen, maar je krijgt toch een idee. Kwetsbare openhartigheid, niks mis mee, integendeel. De persoonlijke factor is des te merkwaardiger, specifiek in het geval van ‘Townes & Tony Joe’, omdat er minstens 10 (tien!) songtitels of songcitaten van beide heren verwerkt zitten in de tekst, een ware tour de force om dat ‘natuurlijk en persoonlijk’ te laten klinken!
De titelsong, met heerlijk harpwerk van Ht, opent terecht de cd met een reeks sterke beelden, dat van de zeeman, die vastgeklonken zit aan het land, maar ook de vele eigenschappen die men het begrip ‘time’ kan toedichten, een fraaie reeks voorwaar, stijl ‘Time’s the unraveller / of the threads of the heart’. Zo komen we bij een niet te versmaden element in wat Ht’s werk zo boeiend maakt, de vele vergelijkingen, metaforen, omschrijvingen en referenties. ‘Landlocked Sailor’ ontgoochelt op dat vlak niet, maar ook niet muzikaal. Je vindt alle muziekjes die je associeert met Ht: vooral eerder ingetogen, medium tempo uitgevoerde ballads en verhalen als ‘Days Of Rain’ of ‘Carol’, dat de meisjesnaam clever koppelt aan X-mas carols, kerstliedjes dus.
Er staat al eens een blues tussen als ‘Blind Man Moan’ (met schitterend harmonicawerk van Werner Dumez, die men nog kent als de helft van Aardvark (duo met Michel Goessens) Er zit in elk geval genoeg variatie in om te blijven bekoren. Wild rocken zal het nooit doen en als een zeldzame keer iets meer uptempo gaat, blijft het beheerst en beschaafd, wat niet wegneemt dat gastharpist Werner Dumez ‘Restless Man Blues’ een aanstekelijke swing meegeeft. Het paard in het daaropvolgende ‘One Horse Town’ klinkt dan weer oud en bezadigd. Vergis u niet, het is een pareltje onder meer door de inbreng van gasten: klassenbak Niels Verheest op hammond en wurlitzer, Dirk Fryns (van Isle Of View) op conga’s en een grappig koortje bij gratie van Bruno Deneckere en Werner Dumez.
Het mag eigenlijk niet verrassen: er staan ook charmante instrumentale nummers op de plaat, de iets of wat lichtvoetiger ‘Western Flyer’ en ‘Sally Lightfoot’, terwijl ‘Evensong’ bepaald introvert is. Piekmomenten aanduiden in dit aanbod is onbegonnen werk. Maar op cd1 kan ‘Voices’ ons zeer bekoren, een soort repertorium wat stemmen allemaal kunnen betekenen, een flinke opsomming en een duidelijke waarschuwing: ‘Think twice before you’re saying something you’ll regret’.
De sailor die Ht Roberts heet lijkt ons nog lang niet landlocked, zo valt af te leiden uit dit royaal assortiment geraffineerde songs.
Antoine Légat (21 08 23)
(*) Op de eerste cd staan tien songs, maar nummer twee ‘Backroads & Memories’ staat niet vermeld op de hoesinfo