Commentaren bij ‘DADA’

DADA. 1/ Feminine Walk (Aaron Lee TASJAN, cd Tasjan! Tasjan! Tasjan!) 2/ For A Little While (BLUE AND BROKE, cd Night Shadows) 3/ Cinder Bay (DANS DANS, cd/EP Zink) 4/ Pay Your Way In Pain (ST. VINCENT, cd Daddy’s Home) 5/ Popstar (Tom JONES, cd Surrounded By Time) 6/ I Can See You (Sophia KENNEDY, cd Monsters) 7/ Long Black Electric Cadillac (John HIATT with THE JERRY DOUGLAS BAND, cd Leftover Feelings) 8/ Dada Bois (Aaron Lee TASJAN) 9/ Most Of The Time (BLUE AND BROKE) 10/ Down (ST. VINCENT) 11/ Talking Reality Television Blues (Tom JONES; comp. Todd SNIDER) 12/ Seventeen (Sophia KENNEDY) 13/ It Hurts Me Too (Van MORRISON, cd Latest Record Project – Volume 1, disc 1) 14/ Northbound Stowaway (Adrian CROWLEY, cd The Watchful Eye Of The Stars) 15/ I Won’t Crumble With You If I Fall (Tom JONES) 16/ Night Shadows (BLUE AND BROKE) 17/ Up (Sophia KENNEDY) 18/ Another Lonely Day (Aaron Lee TASJAN) 19/ Somebody Like Me (ST. VINCENT) 20/ Bellybutton (Naima JORIS, EP Naima Joris) (20 05 21)

‘DADA’ haalt zijn titel niet meteen van het dadaïsme ofte dada, kunststroming die honderd jaar geleden opgeld maakte, meer bepaald tijdens WOI en in Zwitserland, later in vele Europese centra, ook bij ons. Denk aan Paul Van Ostaijen (dichter van ‘De Bezette Stad’) en graficus Paul Joostens. Neen, met het dadaïsme heeft het niets mee te maken. Hoewel… De song die aanleiding gaf tot de titel ‘DADA’, ‘Dada Bois’ van Aaron Lee Tasjan, heeft bepaald dadaïstische trekken. Maar verder heeft de cd titel geen ambitiesop kunstzinnig vlak. De muziek heeft dan weer wél enige ambitie. ‘DADA’ wil een dwarsdoorsnede bieden van de ‘betere pop’ van de laatste maanden, als dat niet te pretentieus klinkt. Niet de op de hitlijst gerichte muziek, maar de cd’s die meer aansluiten bij het universum van de veeleisende jonge muziekliefhebber: in de eerste plaats natuurlijk titelbezorger Aaron Lee Tasjan, maar ook St. Vincent, die met haar zesde ‘Daddy’s Home’ een goeie opvolger heeft voor haar vorige, spraakmakende ‘Masseduction’ (2017), verder Sophia Kennedy, en, dichter bij huis, Dans Dans (alias gitarist Bert Dockx van o.a. Flying Horseman; bassist Fred ‘Lyenn’ Jacques en drummer Steven Cassiers, o.a. DAAU en Dez Mona)

Maar er zitten ook minder verwachte namen tussen. Blue And Broke mag dan niet zo ‘modieus’ schijnen als de vorigen, maar met hun derde plaat zetten ze toch opnieuw een fikse stap voorwaarts, beloning voor het harde werk, en dat met telkens dezelfde mensen: gitarist en songsmid/arrangeur/producer Pedro De Bruyckere, zangeres Melissa Antheunis, keyboardsman Danny Verstraete, bassist Augustijn Vermandere en drummer Niels Delvaux. Een paar uitgekiende gasten doen de rest: saxofonist Marc De Maeseneer, trombonist Frederik Heirman, trompettist Yves Fernandez. In ‘Most Of The Time’ (tekstueel denkelijk geïnspireerd door het gelijknamige nummer van Bob Dylan uit het onvolprezen ‘Oh Mercy’ van 1989 – overigens gefeliciteerd met je 80^e verjaardag, Baawb!) doet het Amstel Gospel Choir zijn duit in het zakje, en in ‘Night Shadows’ horen we de leider van de legendarische The Nits, niemand minder dan Henk Hofstede (die ook in de lip optreedt) En als u in ‘For A Little While’ een bekende song van The Rolling Stones herkent, dan hebt u dat goed gehoord: Pedro speelt hier met de overbekende riff, tot hij de song toch een andere route op stuurt. Bijzonder knap, vinden we.

Toch weer hip bevonden is Tom Jones, ook al 80 geworden, maar nog altijd in bloedvorm. De interesse voor ‘Surrounded By Time’ is volkomen terecht, zoals de drie hier opgenomen songs afdoende bewijzen, maar waar waren die fans bij de vorige meesterwerken van de meester, ‘Praise & Blame’ (2010), ‘Spirit In The Room’ (2012… topschijf!) en ‘Long Lost Suitcase’ (2015)? Die kregen niet helemaal de aandacht die ze verdienden, maar we hebben dat in onze compils proberen goed te maken. Dat we van Adrian Crowley geen ‘trendy’ werk mochten verwachten, is duidelijk. Toch probeerden we een paar songs van zijn nieuwe uit in een proefversie van ‘DADA’, alleen om vast te stellen dat ze in het geheel minder pasten. Eén song uit ‘The Watchful Eye Of The Stars’ was hier toch geknipt, het surrealistische ‘Northbound Stowaway’, al had ook ‘Bread & Wine’ best gekund. Maar intussen broedden we al op een nieuw plan met songs uit de nieuwe Crowley, want ook het nieuwste project van Rhiannon Giddens met Francesco Turrisi was niet meteen een juiste match voor ‘DADA’. Idem dito voor de onverhoopte remake van een klassieker, die Grandaddy ons serveerde.

Met die platen moest dus ‘iets anders’ gebeuren. Zo mogelijk nog introverter en sepiakleurig is de EP van Naima Joris, die bijzonder sterk uit de hoek komt na een wel heel lange incubatie, maar ‘Bellybutton’ leek ons toch een gedroomde afsluiter van ‘DADA’, als het ware een overgang naar het companion volume van ‘DADA’, dat we de naam ‘DODO’ meegaven, om redenen die u ongetwijfeld kan raden, maar waar we in de liner notes bij die compilatie dieper op ingaan. En dan is er nog de cd waarop ouwe trouwe John Hiatt team vormt met The Jerry Douglas Band. Meesterverteller Hiatt samen met dobro master Jerry Douglas: daar werd al lang naar uitgekeken. We hebben lang gedacht dat we ‘Leftover Feelings’ de gepaste ruimte zouden kunnen geven op ‘DADA’, maar omdat de release uitbleef, was er op het moment dat we ‘DADA’ afwerkten eigenlijk zo goed als geen plaats meer. De opener van de cd is echter zo sterk dat we die er toch nog in hebben gewurmd. Wel bekome het u! (AL; commentaren beëindigd op Pinkstermaandag 24 05 21)

Advertentie