Ht ROBERTS, Landlocked Sailor

Ht ROBERTS, Landlocked Sailor, dubbel cd/dubbel LP in eigen beheer.

Sinds Herman Temmerman The Headstarts inruilde voor een sololoopbaan en een eerste plaat onder eigen naam uitbracht, legde hij een onverdroten activiteit aan de dag. ‘Onder eigen naam’, daarmee bedoelen we Ht Roberts, voorheen vaak HT Roberts geschreven, artiestennaam die als een tweede huid aan hem kleeft. HT staat voor zijn initialen, Roberts verwijst naar zijn vader Robert. Sinds die ‘Following The Buffalo’ in 1997 zijn er op geregelde tijdstippen fraai uitgegeven platen gevolgd met akoestische gitaarmuziek ‘met wortels in de folk en de blues van over het water en met teksten met de voeten in de Vlaamse klei’, zoals hij het zelf zo treffend schrijft.

Die uit het leven en Umwelt gegrepen teksten in uitstekend Engels (de soms pijnlijke achillespees van veel Vlaamse singer-songwriters en bands) brengt hij met zijn typische schuurpapieren stem die met de jaren nog een grovere korrel kreeg. Zijn muziek straalt rust uit, maar bezit tegelijk een kracht, die ze onder meer haalt uit zijn kunde op de gitaar, de banjo en de mondharmonica en de authenticiteit van zijn benadering. Het aantal gastmuzikanten houdt hij doorgaans heel beperkt. Het zijn allemaal ouwe getrouwen: naast soul mate Bruno Deneckere, vinden we onder meer vaak snarenwonder Nils De Caster (viool, mandoline, gitaar, lap steel) en de fijne vocale harmonieën en piano van Sara De Smedt. Op deze cd heeft Ht wel iets meer plaats ingeruimd voor gastmusici, maar die kende hij doorgaans al langer.

Ht besteedt van oudsher veel zorg aan zijn songs. Na de loepzuivere blues plaat ‘Sunburst & Silk’ (hij heeft trouwens nog heel wat blues nummers achter de hand, genoeg voor meerdere platen) volgde ‘The Open Hum Of Things’ (2020), die eigenlijk met het daaropvolgende ‘Under The Weather’ (2022) een geheel vormt, zoals het art work van die cd’s suggereert. Sinds een half jaar is er de mooi uitgegeven dubbelaar ‘Landlocked Sailor’, die we door omstandigheden niet eerder bespraken, maar ze is tijdloos en gewoon te goed om er geen aandacht aan te besteden.

Tien plus negen songs (*) vormen samen een archetypische Ht plaat. Het staat niet centraal, maar Ht maakt van de gelegenheid gebruik om een hommage te brengen aan de songschrijvers van stand die hem beïnvloed hebben, een bijzonder fraaie lijst. Hij somt ze op, te beginnen bij Chip Taylor, een belangrijke bron van inspiratie, vooral, menen we te weten, met zijn ‘This Side Of The Big River’  (1975) We vinden onder meer ook Jesse Winchester, Gordon Lightfoot, Guy Clark, Gene Clark, Steve Earle, Nick Drake, Kate Wolf… De (allicht niet gans) volledige lijst vind je in de hoesinfo. Het gaat om verwerkte invloeden, maar soms zijn ze te merken, hoewel niet expliciet. Maar een zeldzame keer maken ze zelfs deel uit van de song.

Zo is ‘Ray Wylie’s Guitar’ een ode aan gitarist extraordinaire Ray Wylie Hubbard, en een gelegenheid om er een leuk verhaal aan vast te hangen. ’Old strings make the sweetest sound’ luidt de conclusie. ‘Townes & Tony Joe’ is dan weer een jeugdherinnering rond de platen van Townes Van Zandt en Tony Joe White. Dat relaas verraadt bovendien iets van hoe Ht ook nu nog is en reageert in bepaalde situaties. Dat persoonlijke element vind je bijna altijd  in zijn songs, natuurlijk niet voldoende om een bio van Herman samen te stellen, maar je krijgt toch een idee. Kwetsbare openhartigheid, niks mis mee, integendeel. De persoonlijke factor is des te merkwaardiger, specifiek in het geval van ‘Townes & Tony Joe’, omdat er minstens 10 (tien!) songtitels of songcitaten van beide heren verwerkt zitten in de tekst, een ware tour de force om dat ‘natuurlijk en persoonlijk’ te laten klinken!

De titelsong, met heerlijk harpwerk van Ht, opent terecht de cd met een reeks sterke beelden, dat van de zeeman, die vastgeklonken zit aan het land, maar ook de vele eigenschappen die men het begrip ‘time’ kan toedichten, een fraaie reeks voorwaar, stijl ‘Time’s the unraveller / of the threads of the heart’. Zo komen we bij een niet te versmaden element in wat Ht’s werk zo boeiend maakt, de vele vergelijkingen, metaforen, omschrijvingen en referenties. ‘Landlocked Sailor’ ontgoochelt op dat vlak niet, maar ook niet muzikaal. Je vindt alle muziekjes die je associeert met Ht: vooral eerder ingetogen, medium tempo uitgevoerde ballads en verhalen als ‘Days Of Rain’ of ‘Carol’, dat de meisjesnaam clever koppelt aan X-mas carols, kerstliedjes dus.

Er staat al eens een blues tussen als ‘Blind Man Moan’ (met schitterend harmonicawerk van Werner Dumez, die men nog kent als de helft van Aardvark (duo met Michel Goessens) Er zit in elk geval genoeg variatie in om te blijven bekoren. Wild rocken zal het nooit doen en als een zeldzame keer iets meer uptempo gaat, blijft het beheerst en beschaafd, wat niet wegneemt dat gastharpist Werner Dumez ‘Restless Man Blues’ een aanstekelijke swing meegeeft. Het paard in het daaropvolgende ‘One Horse Town’ klinkt dan weer oud en bezadigd. Vergis u niet, het is een pareltje onder meer door de inbreng van gasten: klassenbak Niels Verheest op hammond en wurlitzer, Dirk Fryns (van Isle Of View) op conga’s en een grappig koortje bij gratie van Bruno Deneckere en Werner Dumez.

Het mag eigenlijk niet verrassen: er staan ook charmante instrumentale nummers op de plaat, de iets of wat lichtvoetiger ‘Western Flyer’ en ‘Sally Lightfoot’, terwijl ‘Evensong’ bepaald introvert is. Piekmomenten aanduiden in dit aanbod is onbegonnen werk. Maar op cd1 kan ‘Voices’ ons zeer bekoren, een soort repertorium wat stemmen allemaal kunnen betekenen, een flinke opsomming en een duidelijke waarschuwing: ‘Think twice before you’re saying something you’ll regret’.

De sailor die Ht Roberts heet lijkt ons nog lang niet landlocked, zo valt af te leiden uit dit royaal assortiment geraffineerde songs.

Antoine Légat (21 08 23)

(*) Op de eerste cd staan tien songs, maar nummer twee ‘Backroads & Memories’ staat niet vermeld op de hoesinfo

Matt ANDERSEN met als support Adam BALDWIN in Muziekcentrum Dranouter op vrijdag 6 oktober 2023.

Matt ANDERSEN met als support Adam BALDWIN in Muziekcentrum Dranouter op vrijdag 6 oktober 2023. Ons 73e en 74e concert van 2023.

Solotoer van de man uit Perth-Andover in de (enige tweetalige) Canadese provincie New Brunswick. Tegenwoordig woont en werkt hij  echter is de provincie ernaast, Nova Scotia, gans in het oosten van het land. De bluesrocker met de powerstem evolueerde over de jaren heen uit tot een gedegen roots singer-songwriter. Onze bewondering voor de man is groot, dat begrijpt u licht. We hadden een volle zaal verwacht, maar dat viel nogal tegen.

Matt had streekgenoot zanger-pianist Adam Baldwin mee als support en die zou zich in amper vijf songs (afkomstig van zijn cd ‘Concertos & Serenades’) bewijzen als een singer-songwriter met groot potentieel, zowel wat de songs als zijn performance betreft. Baldwin put uit zijn ervaringen in eigen streek en bij de eigen mensen, zijn pa onder meer, en we luisterden naar krachtig maar toch met passend gevoel gezongen verhalen als ‘Causeway Road’, ‘Gerald Burgess Racetrac Full Serve Autobody’ (‘Racetrac’ zonder k!) en het prachtige ‘Lighthouse in Saint Lorraine’. En dan misten we nog het op plaat zo geslaagde ‘A Plea To Saint Peter’.

Matt Andersen, sympathiek en mededeelzaam als altijd en nog immer begiftigd met die soulvolle, warme stem, waar hij zo soepel mee omgaat,  soms ongemeen krachtig, soms breekbaar als een rietje, dolf dan weer niet in zijn meest laatste worp ‘The Big Bottle Of Joy’, waar we al enthousiast over mochten zijn in het meest recente nummer van blues magazine Back To The Roots. Matt dook in ouder werk zoals het ook al uit het leven van locals gegrepen ‘Coal Mining Blues’, een hoogtepunt in zijn set, wat ons betreft. Matt schreef het lang geleden tezamen met de grote Colin Linden.

Het met Tessa Spencer samen gepende ‘The Other Side Of Goodbye’ (uit zijn ‘House To House’ uit 2022) is ook al zo’n fijne deun. Matt is op de koop toe een meester van het brengen van andermans songs. Zo liet hij ons op een nogal ongewone manier meezingen in het onsterfelijke ‘People Get Ready’ van Curtis Mayfield. In het bisgedeelte kwam Adam Baldwin Matt vervoegen. ‘Een song waar we van wensten dat wij hem geschreven hadden’ en ze brachten ‘I’m On Fire’, toch één van de meest typerende songs van Bruce Springsteen (we gebruiken bewust niet het zo vaak misbruikte ‘iconisch’).

Al bij al een fijn, naar meer smakende concert, waar we slechts één ding van betreuren. Nee, niet dat Matt verzoeknummer ‘Keep Holding On’ niet kon spelen (‘Te lang geleden’… Alle begrip daarvoor) Maar we hadden Matt graag aan het werk gezien met het geweldige koor dat op zijn platen te genieten valt, van de zusjes Mahalia, Reeny en Micah Smith. Nu, dat is dan maar voor volgende koor… heu, keer.

AL (12 10 23)

Gudrun WALTHER & Andy CUTTING, Conversations.

Gudrun WALTHER & Andy CUTTING, Conversations, Artes Records ARCD 5040.

Twee door de wol geverfde folkartiesten met verschillende achtergrond vinden elkaar in een project dat het beste uit beide wereld met mekaar in gesprek brengt. De cd heet dan ook volkomen terecht ‘Conversations’. Gudrun Walther leerden we kennen toen de violiste bij More Maids speelde, in de tweede helft van de nineties. Dan was ze al even bezig, simpelweg omdat ze opgroeide in een familie van violisten, die zowel de Ierse, Franse als Duitse tradities omarmden. Ze was zes toen ze begon, maar al snel deed ze ook klassieke studies viool. Omdat ze begiftigd is met een fraaie stem en zangtalent, en omdat ze ook nog eens een goeie pen heeft, gingen de deuren open  in zowat alle folkmiddens.

Het aantal projecten waar ze in betrokken was (en soms nog is), is legio. Wijzelf onthouden dat ze stichtend lid is van de Keltische folkband Cara, met een Ierse, Schotse en Duitse component. De band is intussen twintig jaar jong, speelde Europa rond en werd bijzonder populair tot in de States. Er was ook het duo met mede-Caralid Jürgen Treyz met folk in Engels en Duits. Verder het kwartet Deitsch, dat zoals de naam al enigszins suggereert, muziek brengt uit een ouder taalstadium, meer bepaald de achttiende en negentiende eeuw. Maar al dit is enkel een tip van de ijsberg: een blik op het net bij ‘Gudrun Walther’ maakt al snel duidelijk dat ze er een fenomenaal werkritme op nahoudt!

Dat ze een duo zou vormen met Andy Cutting was slechts een kwestie van tijd, of van beschikbaarheid. Cutting is een meester van de/het melodeon, diatonisch knoppenaccordeon. Hij verwierf in 1988 bekendheid als lid van Blowzabella, hoe kort die samenwerking ook was, amper één plaat (er was in 2007 nog wel een reünie waar hij ook deel van uitmaakte) Via Blowzabella begon zijn samenwerking met draailierspeler Nigel Eaton) Hij vormde in 1989, nog maar twintig jaar oud maar met een snel groeiende uitstekende reputatie, een duo met Chris Wood. Cutting zou met hem jarenlang samenwerken en vijf platen maken. Wood breidde Cuttings kennis van Engelse en Franse tradities uit met die van Québec. In de slipstream hiervan werkte hij ook samen met Karen Tweed (o, we korten danig af, wees genadig lezer en ga zelf op zoek, want voor de bio van Cutting -en Walther- hebben we een boek nodig!)

Stilaan begon hij ook bijdragen te leveren als sessiemuzikant bij artiesten die in gans andere stijlidiomen werken, zoals Sting en Chumbawamba. Opmerkelijk is ook zijn werk bij de grote June Tabor en dat klinkt niet toevallig als een bekroning. In 2011 was er het Cecil Sharp Project, ter ere van de grote verzamelaar van folk songs. In 2014 werd hij lid van het straffe, zeg maar briljante instrumentale trio Leveret, en al even boeiend is trio Simpson Cutting Kerr, met gitarist Martin Simpson en violiste Nancy Kerr. Eens te meer, het is maar een greep. Zowel bij Walther als bij Cutting zijn het aantal awards en nominaties haast niet te tellen, bewijs van hoe hoog beiden aangeschreven worden bij publiek en critici..

Nu is er dus ‘Conversations’, een droom die uitkomt, één die sinds 1995 gekoesterd werd na een bijzonder goed meegevallen sessie met beide protagonisten, van die sessies zoals die op menig folkfestival schering en inslag zijn tussen de concerten door. Die zijn veel meer dan een manier om de tijd te doden. Ze zijn onderdeel van het leerproces van iedere muzikant en leiden niet zelden tot nieuwe projecten. Een nieuwe ontmoeting in december 2018 gaf nog meer zin om samen een toer te doen. Die stond gepland voor… maart 2020. Iedereen weet wat er net toen gebeurde. Die toer ging pas van start in april 2022, maar verliep zo goed dat Gudrun en Andy besloten om de coöperatie verder te zetten. ‘Conversations’ werd ingeblikt in vier dagen in juni 2023. De opnames geschiedden in Esslingen aan de Neckar, iets ten oosten van Stuttgart (Baden-Württemberg) We vermoeden dat de songkeuze op de cd zeer gelijklopend is met wat ze tijdens de optredens brachten.

De acht uiteraard dansbare instrumentale stukken (of combinatie van melodieën) wisselen af met enkele door Gudrun gezongen liederen, twee in Duits gebrachte liederen en één Iers lied. ‘Kommt ihr G’Spielen “Summer Song” ’ is een traditional met extra schriftuur van Gudrun, terwijl ‘Nach grüner Farb’ mein Herz verlangt “Winter Song” helemaal trad is. Het derde lied is van gerespecteerde Ierse violiste Liz Carroll. ‘Island Of Woods’ is een oude omschrijving van Ierland, vanuit de tijd dat het eiland nog niet ontbost was door de industrialisatie. Via via ontving Gudrun de lyrics van de hand van Barry Foy, auteur over Ierse muziek. De prachtige stem van Gudrun komt erin helemaal tot haar recht. Wat ons betreft is dit ‘Island Of Woods’  het hoogtepunt van deze plaat, dat gerust mag bijgeschoven worden in het rijtje odes aan Ierland, stijl ‘Song For Ireland’. Maar zoals men kan verwachten van muzikanten van deze klasse, is ‘Conversations’ over gans de lijn een meesterlijke plaat.

De twee in Duits gebrachte liederen zijn de enige uitgesproken sporen die verwijzen naar onze oosterburen, want de twee nummers die Gudrun aanbrengt, ‘April Snow’ (dat een echo is van hun eerste concert samen in april 2022) en ‘Shadows’ (dat hoort bij ‘Gangar’, de naam van een Noorse dans, afsluiter van de cd)  sluiten aan bij het Angelsaksische traditionele werk en bij de stukken die Cutting aanreikt, ‘Miss Lindsay Barker’ en ‘Greenfield House’. Maar nationaliteiten hebben op de keper beschouwd weinig of geen belang in deze context, want muzikale taal is universeel.

Maar die taal vertrekt telkens wel degelijk vanuit sterke, diepgewortelde tradities. Zo komt ‘Årepolska’ uit het repertoire van Per Danielsson (1823-1922) uit de provincie Jämtland, regio Norrland in Zweden (hoofdplaats Östersund) Het vond zijn inspiratie bij de legendarische Zweedse en Sami violist Lapp-Nils (Nils Jonsson; 1804-1870), maar ging zijn meanderende weg naar onder meer Ian Carr en Karen Tweed. Het draagt bij tot de culturele rijkdom die ‘Conversations’ te bieden heeft. We zijn nu al benieuwd welke boeiende wegen het duo vanaf nu zal inslaan.

Antoine Légat (11 10 23)

BLOUSE BELGE in (Café) The Maple in Ertvelde op maandag 25 september 2023

71^e  concert van 2023

BLOUSE BELGE in (Café) The Maple, Stoepestraat 50 te 9940 Ertvelde op maandag 25 september 2023 (major domo Ivan BONNE)

Je zet vijf goeie muzikanten op een podium en je laat ze wat aanmodderen. Kan het zo eenvoudig zijn om een topgroep te vormen? Nou, nee. Vooraleer die vijf ook een hecht muzikaal gezelschap vormen met een duidelijk plan en richting en vooral songs die de naam ‘song’ verdienen, is er nogal wat water terug naar zee gevloeid. BLOUSE BELGE verenigt vijf vrienden, bovendien gepatenteerde klassenbakken, die eerst in ander goed gezelschap de stiel hebben geleerd en stilaan mekaar vonden via allerlei combinaties…om uit te monden in Blouse Belge.

Dit project gaat wel vooral uit van Dirk DHAENENS, die rockfans kennen als DEREK van DEREK & THE DIRT, terwijl anderen hem  misschien wel associëren met talloze duo’s, trio’s en bands in diverse stijlen en benaderingen, en zelfs diverse talen, te veel om op te sommen. We vermoeden dat de idee voor Blouse Belge in deze livrei eerder geleidelijk is gegroeid. We zagen Derek namelijk al met deze en andere muzikanten iets gelijkaardigs doen, enkele jaartjes terug, in Bij De Vieze Gasten aan de Brugse Poort in Gent. Dat culmineerde ten slotte in een concert in het voorjaar van 2022 in de Banana Peel Blues Club in Ruiselede. Daar trad de formatie aan in de huidige samenstelling,  maar zover we ons herinneren was de groepsnaam nog niet gevallen.

Het werd dus Blouse Belge, waarbij de ‘blouse’ wijst op de twee meest opvallende facetten van het project: het kwintet speelt geen klassieke blues (al zit er vanzelfsprekend veel blues in de rock) maar verwacht je wel aan een flink aantal songs in het Frans, al weten intimi maar al te goed dat Derek vlotjes van de ene taal naar de andere surft. Naast het Engels hoor je zelfs Nederlands, dat verrassend goed bekt en rockt bij Dirk. Enkel het Spaans ontbrak in deze setting (evenals het Gavers, want Dirk heeft al een dot van een album gemaakt in zijn moeders dialect, ‘In de Tolle van meen Ma’) De leadzang komt Dirk helemaal toe, en instrumentaal houdt hij het op de akoestische gitaar. We zijn blij dat Derek de aanstekelijke songs die hij schreef op teksten van Amerikaans auteur Charles Bukowski (1920-1994) niet loslaat, al lukte het niet ze te bundelen tot één cd (iets met de auteursrechten) En natuurlijk komt Dirks grote idool, Bob Dylan, geregeld om de hoek piepen, al is het soms in een ongewoon jasje. 

Maar Blouse Belge is desondanks en allerminst het project van één man. Dereks eeuwige compagnon de route Bruno DENECKERE ontbreekt ook hier niet en drukt in alle bescheidenheid mede zijn stempel. De Gentse singer-songwriter verkeert overigens in supervorm zoals we al enkele keren mochten ondervinden de laatste weken, maar concentreert zich hier op de rol van begeleider en tweede stem, maar zijn elektrische gitaarspel is binnen de context cruciaal. Aan de andere kant van het piepkleine podium van The Maple is er Zelzatenaar Rony VERBIEST, die hier het accordeon aan de kant laat en sax speelt, zijn eerste instrument waar hij zich in komende tijd louter zal op toespitsen, vernamen we. Met zo’n twee vleugeladjudanten kan je al een heel eind voort, maar er is meer. Blouse Belge beschikt over een wel bijzonder straffe ritmesectie. Mario VERMANDEL, de ‘bas uit Bassevelde’, speelt elektrische bas, en ook de kwaliteiten van Marcus WEYMAERE (tegenwoordig Hoegaarden) op drums.  Denk aan de Guy Swinnen Band.

Blouse Belge bestaat kortom uit stuk voor stuk, muzikanten met een duizelingwekkende staat van dienst, bollebozen op hun instrumenten, en dat bleek van bij de eerste noten… In The Maple stak de band van wal met ‘Gotta Serve Somebody’, een lichtjes verpletterende versie van de Dylansong… ‘Might be the Devil, might be the Lord’… Wie van de twee zijn voodoo over ons uitspreidde, duivel of Heer, weten we niet, misschien wel allebei in een zeldzame samenwerking maar de vlam sloeg in de pan en zou blijven vlammen. Wat een start! Ze zouden vanavond geen prisoners taken, die vijf. Maar dat er tegelijk uit meerdere vaatjes zou getapt worden, liet het daaropvolgende ‘Manuscript’ horen, een swing jazz van Rony, waar Dirk een tekst had op gezet (‘Qu’il vienne le temps’ of zoiets) Stijlvol, maar zonder de  spankracht uit het concert te halen. Hierrna kon Derek dan ook zijn hart ophalen zonder stijlbreuk met ‘Au lit’, een vertaling van zijn eigen aloude en nog immer bepaald onheilspellende ‘Bloodstain’. Nick Cave zou jaloers geweest zijn op het minutenlange, in verschillende brokken opgedeelde parlando waarin Dirk al de ellende van dit ondermaanse uitkotste en de nodige rekeningen vereffende. Dictators kruipen intussen ongetwijfeld in hun holleke, overmand door zo’n anti-tirannieke tirade…

…om meteen daarop Bukowski aan  te halen met het lichtvoetige: ‘In My Next Life (I Wanna Be A Cat)’. We zongen de hilarische slagzin graag mee: ‘Sleep all day and wait to be fed’. Het is fijn even kat te zijn! Weer verandert de teneur: in ‘Abigael – Eternité’ eert Rony zijn moeder. Het gedicht in deze song is van Arthur Rimbaud. Wie zegt dat literatuur en rock niet kunnen samen gaan? Het volgende lied lijkt dan weer een ode aan het dadaïsme. Een streep verknipte logica en als raadgeving verpakte waanzin is ‘Ecoutez-bien’, dat het bij voorbeeld belangrijk is ten allen tijde ‘papier hygiénique’ bij de hand te hebben en ‘N’oubliez pas de gonfler vos pneus’. Bukowski heeft echter een heel andere wijsheid te geef: ‘You gotta die a few times before you can really live’, ook al zeer meezingbaar en dan ook meegezongen. Het dreigend-sombere ‘Bluebird’, bijna een mantra, rondt het eerste deel af, een afgemeten sluitstuk van een wervelwind, een bijna orkaan, ingezet met ‘Gotta Serve Somebody’,  die toch finesse, afwisseling, inventiviteit en heel veel humor niet in de weg staat. Rock op zijn best!

Of het tweede deel het niveau en de spankracht van het eerste stuk zou kunnen handhaven, kreeg al meteen een antwoord in een song die een geliefkoosd tijdverdrijf van Charles Bukowski illustreert… of net niét, in dit geval. De man was immers de wel heel trotse eigenaar van een sportieve BMW en hij hield ervan ermee te racen tegen de Corvettes en de Mustangs, op weg naar de paardenrennen. Een rood licht volstond daarvoor. U weet wel, wie het snelst uit de startblokken raast. Maar hij deed ook het circuit aan. In deze tekst echter verzaakt hij aan zijn hobby, al is de reden daartoe vooral van poëtische aard: ‘Not today, today is blue’ (het gedicht heet dan ook ‘Today Is Blue’) Het is beslist één van de hoogtepunten in de ‘Bukowskicyclus’. Maar daar is die andere held weer: ‘Encore une petite tasse…’ is Dereks vertaling van Dylans ‘One More Cup Of Coffee (Valley Below)’ uit diens ‘Desire’ (1976), op LP met Emmylou Harris, maar Bruno trekt zich ook als tweede stemmer aardig uit de slag. Meteen daarop nog een Dylan, nu in het Engels, ‘Things Have Changed’. De band geeft deze versie een geweldige drive mee.

Daar tegenover is het volgende een welgekomen rustpunt: in het behoorlijk fragiele ‘Ik wil nog wel met jou’ speelt Rony een saxsolo die diep raakt. Emotie. En plots weer wat anders. Derek kondigt ‘Comme elle est folle’ aan als een ode aan zijn vrouw. Het nummer is een heuse oorwurm, door Bruno en Rony mooi in de verf gezet (Zowel Bruno als Rony spelen interventies en/of solo’s in deze en in schier alle andere songs. We vermelden ze nauwelijks maar neem van ons aan dat die telkens bijzonder goed inspelen op de song in kwestie) We vermoeden dat het een blijver in Dirks repertoire wordt. Van het volgende nummer moet niet meer aangetoond worden dat het een klassieker is: Daniel Lanois schreef ‘Jolie Louise’ met zijn vader Guy in het achterhoofd, al is de song niet gans autobiografisch. De mix van Frans en Engels in ‘Jolie Louise’ is niet verwonderlijk (en in dit kader dus goed passend!), vermits Lanois’ familie uit Québec kwam. Na dit vrij ingetogen stuk sluit Derek het optreden af met de heftige, stuiterende haatsong ‘Vesoul’ van Jacques Brel, song die hij al vele jaren vol overgave en met verve brengt. Alle remmen los! Elk groepslid kreeg hier op de koop toe de mogelijkheid om te soleren, een klassieke bandpresentatie dus. Vooral de iets langere solo van Marcus Weymaere maakte indruk.

Het eerste deel leek ons net iets scherper, maar dat had met de songkeuze te maken, zeker niet met de intensiteit. Het bisnummer heeft een hoge meezingfactor: slogan ‘Je leeft maar één keer’ wordt luidkeels meegezongen in The Maple, wat zijn effect niet mist in deze kleine ruimte. Een tweede bis was niet voorzien, maar het publiek is door het dolle heen en vraagt om een nummer van… Bruno Deneckere. Daar is de groep niet op voorbereid, tang op een varken. Dan maar een song van the next best thing… Goeie ouwe Baawb! ‘You Ain’ t Going Nowhere’ is er boenk op. . De afwisselende soli van Rony en Bruno versmelten aan het eind, een symboliek die kan tellen.

Antoine Légat (afgewerkt 27 09)

Joe HENRY (met Levon HENRY) in De Roma (Borgerhout) op vrijdag 22/09/23.

69^e concert van 2023

Joe HENRY (met als begeleider (bas)klarinettist Levon HENRY) in De Roma, Turnhousebaan in Borgerhout op vrijdag 22/09/23.

Geen grote opkomst voor Joe Henry, singer-songwriter en topproducer, in De Roma in Borgerhout op 22 september. Door de schaarse concerten van de man in ons land, nog in de hand gewerkt door zijn gevecht met K in de laatste jaren, een gevecht dat hij overigens won, maar ook door zijn lak aan de ‘verplichting’ om de ster uit te hangen, is ’s mans populariteit opvallend gedaald, ondanks bij voorbeeld een volle Gentse Handelsbeurs in 2008, en releases op regelmatige tijdstippen (zeventien cd’s in totaal sinds 1986) Men had De Roma dan ook ‘verkleind’ met doeken en tafeltjes gezet zodat men toch nog een indruk van een ‘gevulde zaal’ kon wekken. Het oogde desondanks magertjes, waar de artiest in kwestie zich overigens geen ene moer zou van aantrekken.

Maar al even opvallend waren de aanwezigen, bijna allen verstokte fans ofwel muziekliefhebbers die benieuwd waren om de man te horen en te zien over wie ze zoveel moois hadden gehoord of gelezen. Die kennismaking, zo vingen we achteraf op, was zeker niet onverdeeld aangenaam, niet omdat Joe Henry het plots niet meer kan, maar wel omdat de man weinig doet om zijn publiek te bespelen met de gebruikelijke toneeleffecten. Glamour en glitter hadden de afspraak duidelijk gemist. Zonder enige kennis van zijn werk, is de afstand soms groot. Wat je ziet en hoort, is wat je krijgt, en alles gebeurt for the sake of the song, in naam van het lied. Die uiterste soberheid kon je echte niet ontgaan: man op stoel met gitaar en met piano die hij maar kort maar intens zou bespelen, plus een micro voor één begeleider, dan nog de zoon van Joe, Levon Henry op klarinet en basklarinet. Overigens een gedegen musicus, die niet toevallig (denken we toch…) de voornaam draagt van de legendarische drummer-zanger van The Band, zanger van ‘The Weight’, Levon Helm.

Ook de repertoirekeuze wees op het informele karakter. In de veertien songs (plus bis) kwamen er slechts drie uit zijn meest recente ‘All The Eye Can See’ (2022) Zo waren er even veel uit ‘Reverie’ en die is al twaalf jaar ‘oud’. Groot verschil met zo veel andere artiesten op toer. Die promoten haast zonder uitzondering vooral hun nieuwste worp, maar Joe verkoos te grasduinen in zijn hele werk (toch vanaf zijn vijfde ‘Kindness Of The World’ uit 1993) en concentreerde zich daarbij helemaal niet op het werk dat deze toehoorders zouden verwachten (als ze al iets verwachtten) Het waren alle songs die hem op dit ogenblik na aan het hart liggen, dus zeker geen ‘greatest hits’. Bye bye playlist! De soberheid werd nog onderstreept door de… weerbarstigheid van de gitaar die Joe bijna constant moest bij stemmen, wat hem van de weeromstuit de kans gaf duiding te geven. Hij nodigde ons zelfs uit om vragen te stellen en in gesprek te gaan. ‘Ik doorbreek graag de scenische illusie’, luidde het ongeveer.

Zo beantwoordde hij op ontroerende wijze de vraag hoe het was om met zijn zoon op toneel te staan. En gaf hij uitleg bij dat bijzondere project uit 2016, live tijdens een lang treinrit opgenomen samen met collega en vriend Billy Bragg, ‘Shine A Light: Field Recordings From The Great American Railroad’. De enige ‘stoorzender’ was de uitgestrektheid van het podium, zodat we ons nooit helemaal ‘bij de artiest op schoot’ konden voelen. Maar zijn losse aanpak had het gewenste effect: we konden volop genieten van de songs,  die ondanks het ingetogen karakter al hun schoonheid openbaarden. We denken bij voorbeeld aan ‘Odetta’ (uit ‘Reverie’) Henry’s songs hebben alle fraaie melodieën en teksten die nazinderen, zoals inde bijzonder elegante opener ‘Song That I Know’ en het aandoenlijke ‘Kitchen Door’, beide uit de laatste cd, ook op die cd trouwens uitschieters om die redenen.

Omdat we dit stuk niet eerder konden schrijven en onze herinnering weinig aanvulling biedt voor onze in het Romadonker haast onleesbare nota’s, en omdat het anderzijds niet mogelijk is om zijn vele duiding op de correcte manier weer te geven (daar moet je voor op zijn concert zijn…), laten we die commentaar, hoe boeiend en relevant ook, hier verder achterwege. Dat hij de nieuwe cd van gitaarwonder Julian Lage heeft geproduceerd, ja dat kunnen we nog meegeven. Dat hij deze productie vermeldt, is misschien geen toeval, want in de laatste jaren viel de stroom producties stil na ‘There Is No Other’ van Rhiannon Giddens in 2019. Zo lijkt het toch.

O ja, volkomen ‘incontournable’ was zijn vertelling over de Europese reis van en met zijn toen al meer dan tachtig jaar jonge vriend Harry Belafonte, in april overleden op zijn zesennegentigste. De ‘King Of Calypso’, de zoetgevooisde zanger van de onsterfelijke ‘Banana Boat Song’, ‘Matilda’ en ‘Island In The Sun’, maar die even goed UNICEF ambassadeur en ongemeen vurig mensenrechtenactivist was. De toer bestond niet uit concerten maar uit.. interviews die Harry afnam van jonge muzikanten die hij specifiek, zelfs louter peilde naar hun… engagement, wat Belafonte niet meer meende te zien bij jonge artiesten maar dat hem duidelijk hoog zat. Volgens hem was het de verdomde plicht van elke performer om die sociale en politieke dimensie ten allen tijde vooraan te zetten. Harry’s dochter Gina was mee. Tijdens een gesprek in aanwezigheid van nogal wat mensen, liet Joe zich langs zijn neus weg en op een conversatietoon ontvallen dat hijzelf eigenlijk geen politiek of ander engagement verwerkt in zijn songs. Dat was enkel bedoeld voor zijn gesprekspartner, maar Harry had het gehoord, aan de andere kant van de zaal! Harry’s reactie laat zich raden.

Joe stelde vast dat er toch één song in zijn repertoire zit, een bijna hymne eigenlijk, die een soort van engagement veronderstelt, maar dan in een meer universele context. Henry brengt daarop dat ‘Our Song’ (uit ‘Civilians’, 2007) op piano. Hij brengt het in een fascinerende, meeslepende, bijna bloedstollende modus. Nauwelijks zijn we bekomen van dit bravourestuk of Joe zet het slotakkoord en climax in van ‘Civilians’, het al even aangrijpende ‘God Only Knows’. Het ondanks de ingehouden intensiteit vrij gemoedelijke concert krijgt met de klap een duizelingwekkend hoogtepunt. Henry keert hierna weer naar de vertrouwde gitaar, en nog enkele heel mooie momenten volgen, met twee songs uit zijn vorige, conceptuele ‘The Gospel According To Water’, een cd die door zijn thematiek, een plaat gemaakt, letterlijk in het aanschijn van de dood, aan de ribben blijft plakken.

Daaruit ook ‘Orson Welles’ al bekent Henry dat hij zelf niet zeker is of die wel iets te maken heeft met de grote toneel- en filmacteur en regisseur (‘Citizen Kane’ uit 1941)… Die slotsong gaat stilaan over in… ‘Listen To The Lion’, het bezwerende epos van Van Morrison uit ‘Saint Dominic’s Preview’ (1972) Die songs ‘trouwen’ inderdaad heel goed maar Van, en Joe hebben meer gemeen dan men zou denken. Straf dat het concert van een songschrijver van hoge adel het lied van een ander is, maar eens te meer is deze ‘gedurfde’ keuze een winner. Want wat een pakkend orgelpunt is me dat!

Ook het bisnummer is geen song van Henry maar wel relevant voor ’s mans muzikale entiteit. ‘I’ve Got You Under My Skin’ (1936) is gepend door de songschrijver uit het tijdvak van The Great American Songbook,  Cole Porter. Het is Henry’s lievelingslied en voor Porter heeft hij een grenzeloze bewondering. Daar gaat hij heel even op in, maar al snel geeft hij de standard een zelfde indringende vertolking mee als de rest van zijn concert. We begrijpen de bedenkingen van een aantal toehoorders, maar wij hoorden een schier onberispelijk optreden van een gedreven artiest met karakter en met grote diepgang.

Antoine Légat (afgewerkt 02 10 23)

Setlist Joe (& Levon) Henry in De Roma vrijdag 22 september 2023

1/ Song That I Know (uit All The Eye Can See) 2/ Kindness of the World (uit Kindness Of The World) 3/ Like She Was a Hammer (uit Fuse) 4/ This Is My Favorite Cage (Uit Blood From Stars) 5/ Climb (uit Thrum) 6/ After the War (uit Reverie) 7/ Odetta (uit Reverie) 8/ Kitchen Door (uit All The Eye Can See) 9/ All the Eye Can See (uit All The Eye Can See) 10/ Our Song (uit Civilians) 11/ God Only Knows (uit Civilians) 12/ The Fact of Love (uit The Gospel According To Water) 13/ Eyes Out for You (uit Reverie) 14+15/ Orson Welles (uit The Gospel According To Water) / Listen to the Lion (Van Morrison) Encore: I’ve Got You Under My Skin (Cole Porter cover)

Brendan CROKER and the magic of ‘Let Me Explain’…

English version of the Dutch article…

Brendan CROKER and the magic of ‘Let Me Explain’…

You’re driving and suddenly you hear a song on the radio that totally blows you away. That didn’t happen that much, but I remember at least one dramatic instance. Sometime in 1987, probably in Autumn, I was driving home after a whole day of teaching, an exhausting but gratifying job. At that time we lived in a little house near De Moeren, lowland (meters under sea level, actually!), partly in France, partly in Belgium, near the Belgian coast, and farmer’s only land. In the middle of nowhere, except for the occasional farm every five hundred meters or so, the sweet Caribbean sounds of ‘Let Me Explain’ suddenly rose up from the car radio. I immediately pulled over… not so hard to do on these narrow stretches of concrete roads, made just wide enough for one tractor. I listened in a trance, mesmerized, flabbergasted, there, amidst the high vegetation, as it was just before the harvest. At the end of these wondrous five minutes the presenter said that it was a tune by a certain Brendan Croker. He added And The Five O’Clock Shadows. Never heard about them before.

When I got home, I was still in high spîrits. I soon discovered, in these pre-Wikipedia times, that ‘Let Me Explain’ stemmed from ‘Boat Trips In The Bay’. I purchased the record asap, which took some time because virtually no record seller had ever heard of this Brendan Croker guy and all seemed reluctant to help me out. But I didn’t back down and finally… ‘Boat Trips In The Bay’ proved to be a treasure chest full of alluring melodies, wonderfully sung and played by Brendan and his band. Covers, okay, but extremely well chosen and executed, and we soon discovered Brendan, actually from Leeds and not from Barbados, as you might have thought when listening to ‘Boat Trips’, was a great tunesmith in his own right. What I did not know yet, is that Brendan was bound to play a big role in my personal life and musical adventures, for many years to come.

Brendan perished September 10th 2023, some 36 years after this magical meet. To my sad satisfaction I discovered that here in Belgium, Brendan had not been forgotten at all, despite a long period of silence… It has been raining tributes and homages, these last days. Well deserved. One of his show programs was dubbed ‘Lest We Forget’. Yes, we’ll always remember you, dear Brendan.

Antoine Légat (19 09 23)

Brendan CROKER en de magie van ‘Let Me Explain’

Het stuk van enkele dagen geleden, enigszins herwerkt, ter publicatie elders… U leest het nog wel…

Brendan CROKER en de magie van ‘Let Me Explain’

Het is niet vaak gebeurd, maar twee maal is het me bijgebleven: je bent aan het rijden en hoort op de radio een lied dat je ondersteboven haalt. De tweede maal was in 1987, toen ik na een dagje lesgeven in Torhout en Veurne door de velden van Houtem naar huis reed, naar ons huisje aan de rand van de Moeren, niet ver van badplaats De Panne. De meest eenzame streek van Vlaanderen. In volle vlakte, mijlen van de bewoonde wereld maar in volle landbouwgebied, overvielen me plots de zoete Caraïbische klanken van ‘Let Me Explain’, van een formatie die volgens de presentator Brendan Croker And The Five O’Clock Shadows bleek te heten. Ik zette meteen de auto aan de kant (niet moeilijk want de baantjes zijn daar berekend op één tractor met de keer) en luisterde in goddelijke verrukking naar dat wonderlijke lied, daar tussen de hoge begroeiing van de nazomer. Thuisgekomen vertoefde ik nog steeds in hogere sferen… De plaat waar dit diamantje op staat, is ‘Boat Trips In The Bay’. Die heb ik me toen asap aangeschaft, al was het even zoeken, want je vond ze zeker niet overal. Er bleken nog veel meer pareltjes op te staan. Ik wist het dan nog niet, maar Brendan Croker zou een grote rol gaan spelen in mijn leven, en in dat van muziek minnend België.

Brendan overleed helaas op 10 september 2023, 36 jaar na die magische ‘ontmoeting’. Ik merk tot mijn grote voldoening dat men hem hier, ondanks een lange stilte, allerminst vergeten is…

Antoine Légat (14 09 23)

Marc BORMS en Jan VAN BIJNEN met een ode aan de muziek van New Orleans in Herberg Koning Ezel te Lede op zondag 10 09 23.

Marc BORMS en Jan VAN BIJNEN in Herberg Koning Ezel te Lede op zondag 10 09 23.

Marc Borms is al heel zijn leven verknocht aan de muziek afkomstig uit het diepste zuiden van de States, daar waar de ziel het zwartst is en men zijn ziel op kruispunten verkoopt aan de duivel, of waar men datzelfde zieltje wijdt aan The Lord. Louisiana, Mississippi en Texas zijn nu eenmaal de natuurlijke habitat  van de twee muzikale invalshoeken die de vroege twintigste eeuw zo bont gekleurd hebben, met als epicentrum The City That Never Sleeps, New Orleans: de gospel en de blues.

Marc is niet enkel fan, maar ook uitvoerend musicus, als pianist-zanger. Samen met zijn broer Luc, een uitzonderlijk mondharmonicaspeler, beleed hij zijn liefde voor gospel en blues in onder meer het duo Catfish & Cotton. Hij stond ook in voor concertreeksen van de Damiaanactie met de uitmuntende gospelzangeres Lea Gilmore, grootse optredens die het vuur en de passie van de gospel ten voeten uit illustreren. In hun project Mermaid Moonshine brengen Marc Borms en zijn vrouw An Staels, samen met contrabassist Karel Algoed, een staalkaart van Marcs songs en songs van hun muzikale helden, waartoe Mississippi John Hurt, John Prine, Eric Bibb, Willie Nelson, Bonnie Raitt en Townes Van Zandt.

Marc ontmoette de Nederlandse gitarist Jan van Bijnen bij een concert van de in Taiwan residerende singer-songwriter Adam James Sorensen (eigenlijk van Chicago) Jan van Bijnen speelde begeleider van AJ. De ontmoeting gaf vonken. Het klikte tussen Marc en Jan, met vrij gelijklopende muzikale voorkeuren. Jan, tegenwoordig Rotterdammer, is een tovenaar op gitaren van allerlei aard, een meester van de mandoline en de banjo, en als dusdanig heeft hij een indrukwekkende track record, live en in studio. Hij is de vaste gitarist van Freek De Jonge, maar speelde sidekick van letterlijk tientallen binnen- en buitenlandse artiesten. Jan is ook lid van het vijfkoppige Point Quiet en vormt samen met multi-instrumentalist Joost Verbraak het duo Verbraak | van Bijnen. Dat zijn twee formaties van zo’n grote actieradius dat er geen enkel etiket op plakt, tenzij ‘klasse’.

Het was wachten op een gelegenheid om de degens te kruisen en die deed zich voor in Herberg Koning Ezel, waar Marc Borms kind aan huis is en geregeld optredens verzorgt. Zo zagen wij  er voorheen al een schitterend optreden van Mermaid Moonshine, overigens een fraaie groepsnaam met ‘mermaid’ verwijzend naar ‘das Ewig Weibliche’ plus ’moonshine’, zijnde een bekende troetelnaam van de vaak illegaal gestookte booze.

Om beurten brachten de twee een song aan. Marc stak van wal met ’Hot Shake Mama’ terwijl Jan ‘Key To The Highway’ bracht, de signatuursong van bluespionier Big Bill Broonzy. De toon was gezet. ‘Louisiana 1927’ van Randy Newman is sinds Katrina en recent met de effecten van de klimaatverstoringen wereldwijd weer bijzonder actueel, maar wat kreeg dit een verdomd mooie uitvoering! Zijn slidewerk op ‘I Ain’t Got No Home’ van Woody Guthrie was ook al om duimen, en vingers af te likken. Op ‘Down In New Orleans’, bekend via Dr. John, maar is van de hand van Randy Newman. Dan is het passend dat daarop ‘New Orleans On A Monday’ volgde, een overpeinzing van Verbraak | van Bijnen. Bij een bezoek op een maandag aan het normaal bruisende NOLA (=New Orleans Louisiana) bleek dat ‘The Big Easy’ (ook ‘Crescent City’ of ‘The City That Care Forgot’) op die dag dood is!

Marc liet zich allerminst onbetuigd met een hondsfraaie gospel die hij voor Mermaid Moonshine pende. Jan brengt de titelsong van zijn soloplaat ‘Modest Man’; met zijn ironische tekst. Marc vergeet de grote Mahalia Jackson niet met een mooie uitvoering ‘If I Could Hear My Mother Pray Again’. Jan sluit het eerste deel af met ene allerlaatste Randy Newman: ‘Marie’ raakt nog altijd even veel als toen we het hoorden op ‘Good Old Boys’ in 1974…

Deel 2 zet in met ‘Oh Dear’, een Spielerei van ondergetekende, ooit op een bierkaartje gepend, waar Marc ooit een afgeronde songtekst van maakte en Jan Van Bijnen voorheen al een arrangement bij schreef. Het is dus de eerste keer dat ze deze gezamenlijke inspanning live kunnen brengen. Marcs uitvoering van ‘Dusty Bottles’ van Willie Nelson is wat ons betreft een hoogtepunt. Dat Jan dan ‘I Can See Clearly Now’ van Johnny Nash speelt, is even verfrissend als verrassend. Andere stemming bij Marcs eigen ‘Down And Blue’. Met het magnifieke ‘Tower Song’ belijdt Marc zijn voorliefde voor de ‘songwriter onder de songwriters’, Townes Van Zandt. Jan brengt een uitgelaten versie van ‘Ophelia’ van The Band, maar eigenlijk het lievelingslied van hun drummer-zanger, Levon Helm. Ook dat moet je opvatten als een ode aan een held onder de helden (Verbraak | van Bijnen hebben een zeer mooie ode gemaakt voor Helm, toepasselijk ‘Levon’ getiteld)

Het stuwende ‘Rockin’ Pneumonia And The Boogie Woogie Flu’ schreef Huey ‘Piano’ Smith in 1957. Johnny Rivers maakte er de bekendste uitvoering van maar Marc denkt bij zijn uitvoering vooral aan Professor Longhair, één van de grote New Orleans pianisten. Nog één rustpunt met een gewoonweg briljant ‘Ol’ 55’ van Tom Waits, waarin Jan zich op alle manieren overtreft. Dat gaat het in ‘City Of New Orleans’-vaart naar het einde van het concert: ‘Mess Around’ van Ray Charles (die mocht hier niet ontbreken!) en ‘Nadine’ van Chuck Berry met straf dobrowerk van Jan. Daarop aansluitend, als bis, ‘Hello Josephine’ van Antoine ‘Fats’ Domino, ook iemand die in deze context niet weg kon blijven.

Een éénmalig concert van die twee klassenbakken… Daar gingen geen der aanwezigen mee akkoord, dat is duidelijk. Het valt te hopen dat de twee, ondanks hun drukke bezigheden daar nog eens de tijd voor kunnen nemen. Ze hoeven niets te veranderen aan de opzet of de songkeuze: dit concert is één van de mooiste odes denkbaar aan ‘N’awlins’ (zoals de bewoners New Orleans uitspreken.We hopen dat we dit snel opnieuw mogen beleven!

Antoine Légat (15 09 23)

MI ALMA in De Schuur in Mariakerke op zondag 27 augustus 2023

MI ALMA in De Schuur bij Rik TANS in de Zandloperstraat in Mariakerke op zondag 27 augustus 2023 om 11 uur.

Mi Alma (‘Mijn Ziel’ in Spaans) is een akoestisch duo. Esther Verheye zingt, Bruno De Castro, zingt occasioneel ook wel, maar is vooral de gitarist. Esther is een geschoolde zangstem. Een probleem van vele dergelijke vocalen is precies die scholing, een gekunsteldheid die moeilijk te rijmen valt met folk en volkse muziekstijlen. Niet zo bij Esther Verheye, wier prachtige stemgeluid altijd natuurlijk klinkt, als folk, ook als ze er iets complexer mee omgaat. Dat bleek al in de eerste maten van het concert dat de twee gaven in De Schuur in Mariakerke, tijdens de matinée van zondag 27 augustus. Ze openden met het dramatische ‘Alphonsina y el Mar’ dat Argentijnse nachtegaal Mercedes Sosa (ook gekend als La Negra) indertijd bekend maakte (we zagen het haar nog brengen op Brugges Festival) Het was samen met ‘Gracias a la Vida’ haar signatuurnummer. In elk geval bracht Mi Alma het op schitterende wijze. Bruno gaf ook duiding bij de songs, net genoeg om de flow van het concert niet te verstoren (daar zouden andere stoorzenders voor opdoemen!)

Bruno zingt dan ‘Alacran y Pistolero’ van Tex-Mex band Chingo uit Austin. De song waarschuwt ons voor de… alacran ofte schorpioen. Met ‘La Llorona’ (‘De huilende Vrouw’) brengt het duo een alom verbreide Mexicaanse folksong, hoe een moeder van pure miserie haar kinderen mee de dood willen insleuren, een indroevige  tekst zoals wel vaker in dergelijke folksongs. Elegantie troef in die liederen, al zijn de teksten zijn vaak indroevig. Er zijn vanzelfsprekend vele uitvoeringen van ‘La Llorona’, maar wij houden veel van die van Chavela Vargas, de Costa-Ricaans-Mexicaanse zangeres, de koningin van de ranchera liederen. Ze stierf in 2012 en werd 93.

Maar Mi Alma zoekt het niet altijd ver. We waren bijzonder blij dat ze een lied brachten van Está Loco, de groep van Rembert De Smet (die tevoren nationale faam had verworven met ‘Lena’ en ‘Opération coup de poing’ bij 2 Belgen) Rembert overleed véél te jong in 2017. Zijn ‘En Tierra nueva’ (‘Op nieuwe aarde’) misstaat helemaal niet in dit hoge gezelschap, nogmaals het bewijs van de grote klasse die Rembert ongetwijfeld bezat. Mi Alma roept er een bijkomende zangeres voor op het toneel, Julie, die nog enkele malen geprezen assistentie zou bieden.

We vermelden niet alle songs in dit stuk, maar toch graag nog deze: na ‘No soy de acqui’ (‘Ik ben niet van hier’!) was het tijd voor ‘El Andariego’ (‘zwerver, nomade’), geschreven door Alvaro Carrillo, bekend via o.m. Alejandro Fernández, heerlijke ballad met een smachtende melodie en in de lyrics het fraaie beeld van de ‘mariposa de mil flores’, de ‘vlinder van duizend bloemen’. Gloria Estafan lijkt in dit gezelschap dan weer een vreemde eend in de bijt, maar Bruno geeft verklaring. Hij was fan van de zangeres in zijn jonge jaren en ‘er hing een poster van haar boven mijn bed’. Een beetje jeugdsentiment mag, vooral als het een mooi lied betreft. Esther haalt verrassend genoeg een… trompet boven. Die zal ze nog een keer bespelen. Miles Davis en Chet Baker hoeven niets te vrezen, maar zo’n koper verbreedt aardig het geluidsspectrum.

Wat hier niet kon en mocht ontbreken is ‘Chan Chan’, het prachtige lied dat Cubaan Compay Segundo in 1985 met zijn toenmalige groep opnam en wereldberoemd maakte, toen hij lid was van de Buena Vista Social Club (naar het onvoorstelbaar populaire project en bijbehorende meesterlijke plaat van Ry Cooder) ‘Chan Chan’ staat inderdaad op naam van Máximo Francisco Repilado Muñoz (zijn echte naam) maar er wordt aan getwijfeld of er niet elementen van oudere liedjes in staan. We durfden het hem vragen op Cactus festival aan het Brugse Minnewater, veel jaren geleden, maar met veel zwier omzeilde de oude man (toen honderd… naar hij beweerde toch) de netelige vraag. Wat er ook van zij, hij bezorgde de mensheid toch maar een onsterfelijk lied, waar ook Esther en Bruno raad mee wisten.

Julie en Esthers trompet helpen mee om liefdeslied ‘Yolanda’ een zielsmooie versie te bezorgen. Maar intussen hadden bijzonder boze regengoden zich verzameld boven Mariakerke en meer bepaald de Zandloperstraat en De Schuur en bij bakken kwam het vocht plots uit tientallen uitermate genereuze wolken op de tent voor de eigenlijke schuur neergedonderd zodat horen en zien verging. De mensen schoven netjes onder het afdak, maar na enige tijd begon men, ondanks de waterproof tent, te vrezen voor de elektriciteit op het podium (enkel een minimale geluidsversterking) en zette men het concert volkomen terecht stil. Gelukkig want de kletterende regen maakte luisteren erg moeilijk. Dat bleek voor diezelfde weergoden het sein om de stortvloed te minderen en al snel klaarde de hemel op. Het aloude ‘Lágrimas negras’ (‘Zwarte Tranen’) van Miguel Matamoros sloot het concert fraai af.

Als bisnummer brengt Esther Verheye, met de steun van Julie, een song van een totaal ander karakter uit een soloproject, waar ze mee bezig is. We vermoeden dat die de titel ‘All This Beauty’ draagt en het is inderdaad een beauty. Wat Mi Alma betreft: Esther en Bruno maakten voorheen deel uit van een iets groter gezelschap dat dit Zuid-Amerikaanse repertoire omarmde maar het ziet ernaar uit dat ze als duo verder zullen gaan. Ze hebben er alvast de vocale en instrumentale kwaliteiten voor. Ze hebben bij ons weten (nog?) geen eigen songs en vermoedelijk evenmin plaatwerk. Het mag u niet beletten om een concert van Mi Alma mee te maken. Een prachtige muzikale wereld zal zich aan u openbaren!

AL (16 09 23)

Gerry RAFFERTY (STEALERS WHEEL) met ‘Late Again’ & Brendan CROKER met ‘Let Me Explain’

Het is ons niet zo vaak overkomen, maar twee maal is het me bijgebleven: je bent aan het rijden en hoort op de radio een lied dat je ondersteboven haalt. De eerste maal was in 1973 toen mijn vader me op zondagavond naar mijn kot in Leuven reed en de radio ‘Late Again’ speelde. Dat bleek een song te zijn van het ons tot dan onbekende Stealers Wheel, de groep van Gerry Rafferty en Joe Egan. Het kwam uit hun eerste LP, maar ons leek het op dat moment of The Beatles waren opnieuw samen om een nieuw hoofdstuk te breien aan hun ongelofelijke successtory. Tranen in de ogen en compleet ondersteboven! Het bleek helaas niet om de Fab Four te gaan, maar Gerry Rafferty stond vanaf dan in onze memorie gegrift. Die Schotse singer-songwriter zou ons door de jaren heen nog bijzonder veel plezier verschaffen, eigenlijk tot kort voor zijn voortijdige dood in 2011. Spijtig dat ons geplande gesprek in Zaal Lux in Herenthout, ten tijde van ‘City To City’ (met ‘Baker Street’ op) zo jammerlijk mis liep. ‘Late Again’ aanhoren we nog immer met veel plezier.

Een andere keer was in 1987, toen ik na een dagje lesgeven in Torhout en Veurne door de velden van Houtem naar huis reed, naar het huisje aan de rand van de Moeren. In volle vlakte overvielen me plots de zoete Caraîbische klanken van ‘Let Me Explain’, van een formatie die Brendan Croker And The Five O’Clock Shadows bleek te zijn. Ik zette meteen de auto aan de kant (niet moeilijk want de baantjes zijn daar berekend op één tractor met de keer) en luisterde in goddelijke verrukking (tussen de hoge begroeiing van de nazomer) naar dat wonderlijke lied. De plaat waar dit diamantje stond was ‘Boat Trips In The Bay’ en er bleken nog meer pareltjes op te staan.  We wisten het dan nog niet, maar Brendan Croker zou een grote rol gaan spelen in mijn leven, en in dat van muziekminnend België. Brendan overleed op 10 september. We merken tot onze grote voldoening dat Vlaanderen hem allerminst vergeten is…

Antoine Légat (14 09 23)