Commentaren bij ‘GRAY’

GRAY. 1/ Goodbye To Good Times (Kevin MORBY, cd This Is A Photograph) 2/ SRV (Angela STREHLI, cd Ace Of Blues) 3/ Accumulates (David GRAY, cd Skellig) 4/ Older Now (Courtney Marie ANDREWS, cd Loose Future) 5/ The Hands Above Me (Emily Jane WHITE,  cd Alluvion) 6/ Free In The Knowledge (THE SMILE, cd Light For Attracting Attention) 7/ Less Of A Stranger (Julia JACKLIN, cd Pre Pleasure) 8/ Hall Of Mirrors (David GRAY, cd Gold In A Brass Age) 9/ Vested Angels (Hector ANCHONDO, cd Let Loose Those Chains) 10/ Change My Mind (Courtney Marie ANDREWS) 11/ Rock Bottom (Kevin MORBY) 12/ The Sapling (David GRAY, cd Gold In A Brass Age) 13/ Magic (Julia JACKLIN) 14/ Skating On The Surface (THE SMILE) 15/ Hold Them Alive (Emily Jane WHITE) 16/ Laughing Gas (David GRAY, cd Skellig) 17/ Let Her Go (Courtney Marie ANDREWS) 18/ Five Easy Pieces (Kevin MORBY) 19/ End Of A Friendship (Julia JACKLIN) 20/ No False Gods (David GRAY, cd Skellig) (AL; 25 01 23)  De oorsprong van ‘GRAY’ laat zich gemakkelijk raden. Zanger, songsmid en gitarist David Gray is afkomstig uit de regio Manchester maar zijn geweldige succes in Ierland maakt hem tot een ‘geadopteerde Ier’. Dat succes kwam er met ‘White Ladder’ (1998), in het land van Mary Black, Chieftains, Dubliners en U2, nog steeds de best verkochte ‘Ierse’ plaat ‘aller tijden’. Met voorsprong. Toen die plaat uitkwam waren wij al zwaar fan via de eerdere ‘A Century Ends’ (1993), ‘Flesh’ (1994) en ‘Sell Sell Sell’ (1996) die toen op we weten niet meer welke manier tot bij ons gekomen waren. Ook voor ons was ‘White Ladder’ een revelatie na die eerdere uitstekende maar niet meteen wereldschokkende cd’s. De vele platen die sindsdien kwamen, hebben ons fanschap alleen maar aangescherpt, toch tot aan ‘Mutineers’ in 2014.  Op dat moment was David, ondanks een stevige podiumreputatie, al wel ongeveer uit de gratie van het grote publiek gevallen, terwijl zijn platen bij de kritiek nog immer de hemel werden in geprezen. Wij bleven hem op de voet volgen, want tezamen met eenlingen als Joe Henry, Lyle Lovett en Glen Hansard, kennen we niets dan diep respect voor deze artiest. Na ‘Mutineers’ werd het stil en ook wij dachten niet meer aan de brave man, die we intussen ook live aan het werk zagen, meer bepaald op het Cactus Festival in 2010. Subliem concert trouwens. Hoe en waarom we weer aan David dachten, weten we niet, maar we kwamen uit op twee recente cd’s, ‘Gold In A Brass Age’ (2019) en ‘Skellig’ (2021) (dat laatste verwijst naar de Skellig eilanden, twee barre rotsen zonder vegetatie ten zuidwesten van Ierland, door UNESCO beschermd vogelreservaat. Die desolate rotsen waren de ‘thuis’ van Jedi Meester Luke Skywalker (in ‘Star Wars: The Last Jedi’) Ook Clannad en Loreena McKennitt zongen erover.  Voor David Gray is ‘Skellig’ aanleiding om een melancholische, weemoedige folkrock plaat te maken, sober en Keltisch maar tegelijk heel mooi ingevuld en uitermate sfeervol. ‘Gold In A Brass Age’ is anders van aard, maar net als ‘Skellig’ zeer herkenbaar en uitsluitend David Gray. Zodra we die twee kleinodiën in handen kregen; hebben we ze met volle teugen in ons opgenomen. Geen ‘zwakkere’ songs op deze schijfjes! Van beide platen konden we zo acht passende songs op deze verzamelaar zetten, wat vanzelfsprekend niet kon. We hebben ons moeten beperken tot twee songs uit ‘Gold…’ en drie uit ‘Skellig’, een moeilijk compromis. Maar thuis kunnen we de beide vrijuit beluisteren. We zouden blij zijn moesten we de luisteraar dezes kunnen overtuigen om hiernaar te luisteren… en naar zowat alle andere platen van David Gray. Zelfs de overschotjes zijn meer dan de moeite. We denken bvb. aan ‘Lost Songs 95-98’ waar alleen al de opener een Wereldsong is, ‘‘Flame Turns Blue’, beslist weer te vinden op YouTroep ( https://www.youtube.com/watch?v=bESG4ryUrXg ) U moest al onderweg zijn… Mooie dingen kunnen we zeggen over alle artiesten op deze collectie. Kevin Morby (Memphis) kennen we nog van een concert in De Zwerver in Leffinge (Oostende) Zijn zevende plaat ‘This Is A Photograph’ is een voltreffer, zowel in de kalme songs (‘Goodbye To Good Times’) als de up tempo nummers (‘Rock Bottom’) en alles ertussenin (‘Five Easy Pieces’) Morby houdt ervan of in zijn songs namen te droppen of kleine aan- of verwijzingen te geven. Het geeft zijn werk een aparte charme, zoals in de opener van deze compilatie. Morby kwam hier eerder nog maar bij één plaat van ‘m aan bod. ‘This Is A Photograph’ maakt dat  goed. Courtney Marie Andrews is in deze kolommen een vaste waarde. De singer-songwriter uit Phoenix, Arizona, is dan wel Amerikaanse, maar ze heeft een  link met ons land. Ze woonde vier maanden lang in ons land als gitarist en zangeres bij Milow. Ze is er intussen 32, trad in 2009 aan met de band Jimmy Eat World en in 2011, toen ze naar Seattle in de staat Washington verhuisde, vervoegde ze de band van Damien Jurado, die ze bijzonder bewonderde. In 2016 brak ze door met haar wellicht al zesde album ‘Honest Life’, waarna kleppers volgden als ‘May Your Kindness Remain’ (2018), ‘Old Flowers’ (2020) en afgelopen jaar ‘Loose Future’ waarbij ze telkens ook in ons land te horen was. We zagen haar in Gent, maar misten het optreden van 2022. Ze heeft de ‘gave van de melodie’ en schrijft dan ook songs die recht naar het hart gaan. Liefde in al zijn vormen, nietwaar. Emily Jane White is afkomstig uit en woont in Californië. ‘Alluvion’ is haar zevende album. We leerden haar pas kennen met haar vorige ‘Immanent Fire’. Haar teksten hebben een ernstige ondertoon, handelen niet zelden over thema’s als kapitalisme, milieuverloedering, het patriarchale systeem, de ‘schaduwzijde van het leven’, zeg maar, al blijft het muzikaal luchtig genoeg om te charmeren. Die songs sluiten erg goed aan bij de toon en de klankkleuren van ‘GRAY’. Julia Jacklin heeft haar roots in de ruige Blue Mountains, berggebied in New South Wales, Australië, niet heel, ver van Sydney. Ze is al een tiental jaar actief met indie pop/folk en country, omschreven als een ‘meld of dreamy indie pop and confessional alt.country’. Onder haar invloeden vermeldt ze Björk, Billy Bragg, Fiona Apple en Leonard Cohen, maar ze klinkt vooral als Emily Jane White. We ‘voorspellen’ haar een mooie muzikale toekomst, op basis van haar derde langspeler ‘Pre Pleasure’. The Smile heeft dan weer een verleden, want ze bestaat uit twee leden van Radiohead, opperhoofd Thom Yorke (zang) en Jonny Greenwood, die diverse instrumenten bespelen, behalve drums. Die komen toe aan Tom Skinner (lid van o.a. Sons Of Kemet) De klank refereert aan de moedergroep en brengt postpunk, progressieve rock, elektronisch en Afrobeat. The Smile ontstond tijdens de covid lockdowns en waren de verrassing in 2021 tijdens de streaming van het prestigieuze Glastonbury Festival, erkend als het grootste rockfestival ter wereld. Ze zijn erg actief, ze brachten begin 2022 niet minder dan zes singles uit. The Smile is dus meer  dan  een ‘covid ongeval’. Yorke geeft een sluitende verklaring voor de groepsnaam. Moet u zelf maar eens opzoeken. Het mag vreemd lijken, maar er staan ook twee rasechte bluesartiesten op ‘GRAY’. Vorig jaar bespraken we voor Back To The Roots (het enige gedrukte Nederlandstalige uitsluitend blues magazine in de lage landen) ‘Let Loose Those Chains’ van Hector Anchondo, een divers album dat een staalkaart biedt van ’s mans werk. Daar schreven we het volgende over in BTTR: ‘Het titelnummer evoceert de slavernij, ‘Just Forget It’ is maar één van de ballads die gevoelige snaren raken (‘Sometimes Being Alone Feels Right’, ‘Vested Angels’, ‘Heart And Soul’, dat laatste een reggae song zonder tegenbeat), het coulante ‘Legend’ refereert aan J.J. Cale (ook ‘Going To Missouri’ en ‘Current River’ hebben daar iets van), met slotnummer ‘You Know I Love You But You Got To Go’ als kers op de taart.’ ‘Vested Angels’ is een op het eerste oor weinig opvallende ballad, maar groeit bij elke beluistering. De song is a.h.w. gemaakt voor ‘GRAY’. Angela Strehli is niets minder dan een legende in de blues. In volgende BTTR moet het volgende staan: ‘Wat een cd met twaalf songs ‘historisch’ maakt, weten we niet, maar ons lijkt ‘Ace Of Blues’ van Angela Strehli, een kranige 76 intussen, een stevige kandidaat te zijn. Dat is niet alleen omdat het haar eerste soloplaat is in zeventien jaar en de eerste cd op het door New West Records weer tot leven gewekte Antone’s Records. De ‘Texas Queen of the Blues’ heeft beslist recht van spreken: ze stond vijf decennia geleden mee aan de wieg van de nog immer vitale Austin blues club Antone’s, tezamen met Clifford Antone (1947-2006)’ De plaat werd een hommage aan de blues groten die ze ontmoette als zangeres en afficionada van de blues en die ze hier covert: ‘In de klaphoes vind je een interview met Angela en een uitgebreid boekje verschaft boeiende, persoonlijke commentaar en veel foto’s. Strehli heeft werk gemaakt van ‘Ace Of Blues’. Ze schreef één (nieuwe) song, de afsluiter, waar ze twee jaar voor nodig had, omdat die gaat over ‘SRV’, jawel, een ode aan haar veel te jong verongelukte dierbare vriend Stevie Ray Vaughan. Historisch, ja toch?’ (AL; deze commentaren 26 01 23)

Advertentie