Ons land heeft een leger meer dan behoorlijke tot uitmuntende singer-songwriters die hetzelfde probleem hebben als hun buitenlandse collega’s: ze zijn niet trendy, krijgen daarom geen of onvoldoende exposure in de media om zich kenbaar te maken aan een breder publiek. Hopelijk heeft de muziekliefhebber toch al gehoord van straffe gasten als Tom Wolf, Jef Mercelis, Tom Van Stiphout, Venus In Flames, Kathleen Vandenhoudt, Pascale Michiels, Bruno Deneckere, The Monotrol Kid, bluesman Tiny Legs Tim, Wouter Berlaen (et j’en oublie…) en zo niet (het is geen schande: niet ù bent in fout!) dan kunnen we enkel het advies geven om eens ‘op avontuur’ te gaan en die computermuis eens te hanteren: deze musici hebben sites, prijken op de sociale netwerken, je vindt clips en live sessies op YouTube en ze treden, de meesten toch, vrij veel op, want het zijn (semi-)professionals zo niet qua inkomsten, dan toch artistiek (als dat niet te ‘artistiek’ klinkt) Het is met deze aanhef niet de bedoeling deze mensen nog meer als een aparte kaste verworpenen te gaan beschouwen en hen zo nog uitdrukkelijker te marginaliseren. Integendeel: ze horen net niét in een rariteitenkabinet, want ze staan in het ware leven en schrijven wat u dacht maar niet wist te verwoorden, en bovendien op een aangename manier. Ze horen op uw buurtkermis, op uw iPod, in uw ongetwijfeld schitterende autoradio, waar u zo lekker voor de omstaanders kan ‘UMF..UMF…UMF’-en.
Iemand die nu al voor de derde keer bewijst dat hij iets te vertellen heeft, is Helder Deploige, gewoon Helder voor de vrienden en alle anderen. De Gentenaar verdiende zijn sporen als producer en muzikant. Hij werkte met o.a. The Rhythm Junks (Steven De Bruyn), Het Zesde Metaal (Wannes Cappelle), Sukilove, Kommil Foo (broers Walschaerts, Chitlin’ Fooks (Pascal Deweze), Flip Kowlier en… Berlaen. Ja, dit deel van de wereld is nu eenmaal klein. Helder is ook acteur, al vermoeden we dat broer Govert Deploige bekender zal zijn (o.a. in het op dit ogenblik heruitgezonden ‘W817‘) Helder verraste iedereen door in 2003 ‘The King Lost His Crown‘ uit te brengen, een cd met wat hij zelf ‘rootspop’ betitelt. O.a. Pascal Deweze, Mich Walschaerts, Trixie Whitley en broer Govert deden mee. Dat debuut kwam aan, toch in de pers, die plots nog een boeiende naam aan de lijst kon toevoegen. Helder bracht in 2006 ‘The Ceiling Is Not The Sky‘ uit, nu met enige hulp van Trixie Whitley, Steven De Bruyn en zelfs Mariken Boussemaere (toen nog bij Kadril) Opnieuw was dat een voltreffer en je had het gevoel dat Helder de hulp niet echt nodig had om de klus te klaren. We kregen Helder te zien in het voorprogramma van Josh Rouse (een rolmodel voor alle singer-songwriters!) in de AB op 8 juni 2006 en dat vormde een bevestiging van de gunstige indruk.
Nu is er ‘The Rhythm Of Change‘, een derde kans om uw en onze kennis bij te werken, meteen het sluitstuk van de ‘The…‘ trilogie. Helder trok nu eens niet naar New York of Marokko, maar wel naar het verre Merelbeke om daar de cd rond te maken. Op podium krijgt Helder assistentie van een vijfkoppige band, maar de cd is een éénmansproject. Alleen het artwork voor de plaat is niet van zijn hand (mooie hoesprent overigens!) Johannes en Jakob Deploige doen een ‘guest appearance‘, lezen we bij de tracks die we te beluisteren kregen via SoundCloud. We vermoeden dat het gaat om de kinderen wier leuke stemmen te horen zijn op het door een accordeon gedragen en erg ‘Russisch’ of toch minstens Slavisch en gaandeweg zelfs Balkan aandoend ‘Life Has Just Begun‘, overigens een opvallende track in het aanbod van twaalf liederen. Maar niet de enige!
Nog zo’n merkwaardig nummer is ‘Talking In Your Sleep‘, dat begint als een stille ballad, maar gaandeweg aan volume wint. Plots scheurt een prettig gestoorde elektrische gitaar door het zwerk, waarna de song stilvalt, stilaan herneemt om ten slotte glorieus los te barsten en dan weer uit te deinen. Het kan ook met als in ‘Head Hunt‘, strak rockend, maar ook dan doorbreekt Helder het verwachtingspatroon. Want Helder durft in één song heel wat wisselende klankkleuren en stemmingen te steken zonder dat je het gevoel hebt dat hij het aan mekaar plakte. De teksten bepalen niet onverwacht mee dat wisselend ritme. Dit levert een cd op met veel variatie die de aandacht opeist, wat beslist ook vervat zit in de titel: ‘The Rhythm Of Change‘! Op deze wijze geeft deze gelaagde cd slechts na vele keren zijn ganse identiteit prijs. In elk geval zijn we met elke luisterbeurt meer overtuigd van de sterkte van dit album. Het titelnummer, ‘My Private Joke‘, het hondsfraaie ‘Million Dollars‘, ‘The Real Thing‘, ‘Forever‘ zijn maar enkele van de pareltjes op dit album. De kroon op het werk, om de titel van het eerste luik van deze triptiek te parafraseren.
Nog dit: Helder heeft ook zijn eigen label: Jarko Records heet dat en ‘jarko‘ is Russisch voor … ‘helder‘!
Antoine Légat (18-20 05 12)
De Newsle/itter van Antoine Légat online 